Weekoverzicht | Never a dull moment #45 met naar nieuws, wintersport en speelgoed

Het was een emotionele week met de rot ziekte kanker in de hoofdrol. Hierdoor heb ik niet op dagen foto’s gemaakt kunnen maken, omdat mijn hoofd er even niet aan stond. Gelukkig toch ook met een paar leuke lichtpuntjes. Zo gingen de meiden een middagje skiën en hadden ze een Meet & Greet met OnneDi.

Zondag 5 november

De waren al vroeg wakker, omdat ze samen met ons nichtje op een kamer hadden geslapen. De meiden speelde de hele ochtend gezellig beneden totdat ons nichtje rond 11.00 weer werd opgehaald.

Aan een paar weken branden het verjaardagsgeld in de zakken van de meiden. Omdat we verder geen plannen hadden, mochten ze het bij elkaar optellen en aan de hand van het grote speelgoedboek een verlanglijstje maken. Grote Zus heeft het lezen nu echt ontdekt en ik had beloofd als ze Dagboek van een Muts deel 2 binnen een week uit had, ik deel 3 voor haar zou kopen. Ze had hem binnen 3 dagen uit, dus die kon ook op het verlanglijstje. Daarbij had ze ook een vol stickervel met stickers die ze had verdien met het opruimen van haar schooltas, dus mocht ze ook nog een pakje Pokemon kaarten. Zelf was ik die stickers alweer vergeten, maar zij niet. Genoeg reden dus om naar de speelgoedwinkel te gaan.

Vlak voordat we weggingen ontvingen we helaas heel verdrietig nieuws, het zieke jongetje uit Kleine Zus haar klas, was dit weekend overleden. Ze kinderen wisten dat hij kanker had en dat hij daaraan ook dood kon gaan. Voorzichtig vertelde ik het nieuws aan Kleine Zus. Die reiageerde zoals kleuters dat doen; O dat wist ik al. Bij ons als ouders kwam het nieuws wel wat harder aan. Ondanks dat je wist dat dit zou kunnen gebeuren, komt de klap toch aan.

Ondanks het nieuws toch even later in de auto gestapt. Door de gemaakte verlanglijstjes was de keuze zo gemaakt; beide een doos LEGO, Grote Zus een Fingerlings aapje en Kleine Zus een poppetje van Shimmer & Shine. Na het afrekenen direct naar huis om te spelen.

Maandag 6 november (fotologe dag)

Op school stond alles in het teken van de dood van het kleine jongetje. De kinderen van zijn klas mochten vandaag vrij spelen en beide juffen waren er voor de kinderen met vragen en verhalen. De kinderen vond het allemaal we prima, maar geen een ouder hield het droog. In de aula was koffie en ook daar foto’s en tekening van de kinderen. Ik ben niet te lang gebleven en ging langs bij mijn vader in het ziekenhuis, die zijn eigen strijdt tegen kanker vecht.

Bij het weggaan kwam ik ook nog een vriendin tegen die een nachtje met haar dochtertje in het ziekenhuis had doorgebracht. Zij was zondag van de trap gevallen in haar prinsessenjurk en moest daarna overgeven. De huisartsenpost vonden het toch fijn als zij dan een nachten ter observatie bleef.

Thuisgekomen heb ik de rest van de middag niet veel meer gedaan. Met zover emoties op een dag moet je jezelf ook even wat rust gunnen. Ook het sporten zei ik af voor die avond, zodat ik genoeg tijd zou hebben voor Kleine Zus en Grote Zus mochten ze vragen of verhalen na vandaag hebben.

Om 17.00 moest ik met Grote Zus weer op school zijn voor haar oudergesprek. Daar vertelde de juf ook dat het allemaal een rare dag was geweest, maar de kinderen wel had vertelt dat in de 10 jaar dat ze juf is, zij dit nog nooit had meegemaakt. Ook op school was het al 20 jaar niet voorgekomen dat een leerling overleed. Hiermee wilde ze ook graag de kinderen vertellen dat het echt maar zelden voorkomt. Gelukkig doet Grote Zus het verder goed op school en in de klas.

Na school was het tijd om Kleine Zus op te halen van de BSO, waar ze zwemles had gehad. Ook daar stond een foto met kaarsje en veel tekeningen voor het jongetje, want hij had daar ook op het KVD/BSO gezeten. Kleine Zus was vooral moe van het zwemmen en wilde niet veel vertellen. Wel moest ze heel hard huilen zonder te kunnen zeggen waarom. We hebben dus maar lekker lang geknuffeld in bed.

Dinsdag 7 november

Vandaag was weer een gewone dag, zo gaan die dingen. De meiden gingen naar school en ik langs bij mijn vader. Deze chemokuur is een stuk zwaarder dan de vorige en daar heeft hij nu veel last van, met name van zijn darmen. Ik opperde een goede probiotica, maar dat vond de broeder niet zinvol. We kijken het dus nog maar even aan. Op weg naar huis fietste ik nog even door de stad. De kou is er nu echt en er ging nevel boven de grachten. Helaas moeilijk op de foto te zien.

Uit school hadden we weer een huis vol met spelende kinderen. Heel gezellig en omdat ze elkaar bezighielden kon ik rustig was dingen in huis en voor mijn blog doen. We hadden verder een rustige avond

Woensdag 8 november

De meiden werden met de auto naar school gebracht en zo kon ik voor mijn werk nog even bij mijn vader langs om de krant te brengen. Helaas voelt hij zich te slap om deze te lezen.

 Na een ochtendje werken werd ik opgehaald door de meiden en Papa’s Liefste om meteen door te gaan naar Snow World. Daar waren we uitgenodigd om een middagje te komen skiën/snowboard ter ere van de lancering van een nieuw Playmobil set; Wintervakantie. We kregen eerst limonade met een muffin of koffie met apfelstrudel. In het gezellige in kerstsferen gehuld restaurant stond overal tafels voor de kinderen om alvast met het nieuwe Playmobil te spelen. Na een korte introductie en uitleg over de middag, mochten we de ski’s, schoenen en helmen gaan halen en ons omkleden. Eindelijk mochten de meiden dan hun Hummel pak en jas aan, die we mochten lenen van het PR-bureau XFactor. Zeker Kleine Zus is verliefd op de roze jas. Ze meiden werden allemaal ingedeeld per leeftijd in een groepje. Samen met verschillende leraren mochten ze de berg op. Wij mochten als vaders en moeders mee om foto’s te maken.

Omdat het best wel koud was in de hal, gingen we halverwege toch maar binnen even opwarmen. Na een uurtje waren de kinderen allemaal klaar en hadden het hartstikke leuk gevonden. Nadat alles weer ingeleverd was en omgekleed was er voor iedereen warme chocolademelk met slagroom. En alsof dat niet genoeg was, kregen we ook nog een grote doos met Playmobil mee naar huis. Die ging thuis meteen open en werd de skihut helemaal zelf door de dames in elkaar gezet.

Ondanks de al drukke dag, was deze nog niet voorbij, want ik had nog een verrassing voor Papa’s Liefste. Hij was maanden geleden jarig geweest, maar ik kon maar geen goed cadeau voor hem vinden. Gelukkig kon ik via via een 2 kaartjes komen voor het Jamiroquai concert in de Ziggo Dome. Zodra de oppas er was, reden wij weer door naar Amsterdam. Pas vlakbij de Ziggo Dome zag hij het op een bord staan. Het cadeau viel in goede aarde. We hadden mooie zitplaatsen, schuin van het podium en zo konden we het prima zien. Hij speelde nieuwe, maar ook veel oude nummers. Ondanks dat sommige nummers alweer 25 jaar oud zijn, klonken ze nog steeds geweldig.

Donderdag 9 november

Vandaag stond er weer een Persdag op de agenda, deze keer bij FS Agency. Miriam haalde mij weer gezellig op met baby Noor en samen gingen we op weg naar A’dam. We vonden een mooi parkeerplek en liepen met de kinderwagen naar de Brouwersgracht. We werden ontvangen met koffie en kregen meteen uitleg over de nieuwe make-up en cremetjes van onder andere Tom Ford en La MER. Ook was er kleding en schoenen. Er was zelfs een speciaal chocolaatje waarvan je dagelijks 1 neemt voor een mooiere huid. Dat lijkt mij een prima middeltje. We kregen ook nog een huidanalyse, waar ik prima voor slaagde.

Er waren een paar andere mamablogger zoals Momambition en Olivette, waar we gezellig mee kletste. Omdat ik op tijd thuis moest zijn om de kinderen uit school te halen, moesten we wel op tijd weg. Ondanks dat het nog voor 3 uur was, stond er toch file en haalde ik het net niet. Gelukkig wilde de buurvrouw de meiden wel meenemen uit school. Zo kwamen we ongeveer gelijk aan. De kinderen kwamen wel natuurlijk allemaal spelen met het nieuwe Playmobil

Gelukkig was Papa’s Liefste op tijd thuis en kon ik zo naar de sportschool voor een Fittest. Ondanks dat ik maar een paar kilo ben afgevallen was mijn fitheid wel aanzienlijk verbetert! Dat kon ik ’s avonds meteen laten zien tijdens het sporten.

Vrijdag 10 november (fotoloze dag)

De wekker ging al vroeg en mijn spieren deden pijn van al dat sporten van gisteren. De meiden gingen naar de VSO en ik naar werk.

’s Avonds ging ik nog even bij mijn vader langs. Het gaat nog steeds niet zo best. Hij kwam net terug van een nierscan. Door al het vocht verlies doen die momenteel niet zo veel en dat is niet zo best. Er was nog geen uitslag, dus daar maar eerst op wachten. Later ging mijn zus nog langs bij hem en die kreeg te horen dat ze hem voor de zekerheid zouden overbrengen naar de IC. Hier zouden ze alvast kunnen starten met dialyse in het weekend. Een behoorlijk tegenvaller natuurlijk. 

Zaterdag 11 november

We werden al vroeg op gehaald door Linda voor een dagje naar de Dierentuin. Zij was uitnodigt om de uitreiking van het Speelgoed van het Jaar bij te wonen en wij mochten mee. De laatste keer dat we in Burgers’ Zoo waren, was de nieuwe Mangrove nog net niet open, dus wilde we daar nu als eerste heen.

Nog voor dat we naar binnen gingen, kreeg ik een telefoontje vanuit het ziekenhuis. De situatie van mijn vader was achteruit gegaan en de arts adviseerde toch zo spoedig mogelijk te komen. Gelukkig woont mijn zusje vlakbij het ziekenhuis en ging zij polshoogte nemen. In eerste instantie belde ze om te zeggen dat de situatie stabiel was en ik niet terug hoefde te komen. Niet veel later belde ze toch dat een andere arts had gezegd toch maar te komen. Linda was zo aardig om de meiden de rest van de dag mee te nemen, zodat ik met een taxi terug naar huis kon. De meiden hadden zo nog een geweldige middag waarin ze met het genomineerde speelgoed mochten spelen en een Meet & Greet met hun held OnneDi hadden (met dank aan Linda voor de foto’s en het geduld in de wachtrij)

Ik kwam te gelijkertijd met mijn andere zus in het ziekenhuis aan. Zij moest uit Noord Holland komen, waar ze met de schoonfamilie voor het weekend een huisje had gehuurd. Op de IC werden we naar de familiekamer gebracht, waar ook mijn andere zus en haar vriend zaten te wachten. Mijn vader was ondertussen aangesloten aan diverse apparaten en voor zijn rust en ontspanning hadden ze hem een flinke dosis slaapmedicatie gegeven.  Ondanks dat we niet zoveel voor hem konden doen, blijven we de rest van de middag daar. Toen hij er rustig en stabiel bij lag, gingen we naar huis in afwachting op verder nieuws.

Thuisgekomen was daar onze huisvriend die kwam koken en niet veel later bracht Linda ook de meiden thuis. Die hadden een top dag gehad en waren voor van de ontmoeting van OnneDi. Dat zorgde voor voldoende afleiding. Aan het einde van de avond belde ik nog naar het ziekenhuis en daar was alles stabiel en kon ik rustig gaan slapen.