Je plant uitjes, regelt opvang, smeert boterhammen, houdt de boel draaiende en probeert ondertussen óók nog een beetje tijd voor jezelf te vinden. En meestal lukt dat. Maar wat als je merkt dat er iets speelt waar je geen grip op hebt? Bijvoorbeeld omdat je partner zich terugtrekt. Of omdat jij zelf steeds vaker iets nodig hebt om tot rust te komen. Niet gewoon een wijntje of een avondje scrollen, maar echt iets dat je niet meer zomaar kunt laten. En dat je jezelf afvraagt: ben ik… of is hij… een verslaafde? Het is een gedachte die je liever niet hardop uitspreekt. Want verslaving klinkt zwaar. Serieus. Misschien zelfs overdreven. Maar ergens voel je: dit gaat niet meer alleen over gewoonte. Het is iets waar je rekening mee houdt. Elke dag opnieuw.
Geen zwart-wit, maar grijs gebied
Verslaving is zelden een verhaal van alles-of-niets. Het begint klein, als iets dat ontspant, helpt, dempt. En voor je het weet wordt het een vaste factor in je week. Iets waar je rekening mee houdt bij het plannen. Iets dat invloed heeft op je stemming. Of iets waar je omheen probeert te praten als je kind vraagt: “Waarom drink je eigenlijk elke avond wijn, mama?”
Misschien zie je het niet bij jezelf, maar bij je partner. En dat maakt het nog lastiger. Want als moeder wil je harmonie. Stabiliteit. Geen strijd aan tafel. Geen gesprekken die eindigen in defensieve reacties. Maar je voelt wél dat er iets schuurt. En dat je ergens onderweg het idee van “wij doen dit samen” bent kwijtgeraakt.
Tussen boterhammen smeren en alarmbellen horen
Je hoeft geen crisis te zien om alert te zijn. Het zijn vaak de kleine signalen. De terugtrekking. De afwezigheid. Het ene glaasje dat altijd twee wordt. Het gesprek dat je liever uitstelt, omdat je geen zin hebt in discussie. En ondertussen plan je de meivakantie, probeer je leuke dingen te verzinnen met het gezin, zoals deze tips voor meivakantie-uitjes, maar diep vanbinnen voel je: we doen alsof alles leuk is, terwijl het niet klopt.
Volgens het CBS is het aantal mensen met problematisch middelengebruik in de afgelopen tien jaar gestegen. Niet alleen onder jongeren of mensen zonder werk, maar juist ook onder ouders, werkenden, mensen die “alles op orde” lijken te hebben. En dat maakt het extra lastig. Want wie help je als niemand ziet dat er iets speelt?
Het gesprek dat je liever niet voert
Wat zeg je als je vermoedt dat je partner verslaafd is? Hoe breng je dat op tafel zonder verwijt? En wat als jij degene bent die merkt dat stoppen steeds moeilijker wordt? Het begint met iets erkennen. Niet groots. Niet dramatisch. Maar wel eerlijk. Bijvoorbeeld door te lezen hoe anderen verslaving hebben aangepakt. Je kunt, bijvoorbeeld, op de website van connection-sggz.nl zien hoe dat eruit kan zien. Als je ergens wilt beginnen, maar nog niet weet hoe.
Omdat kinderen niet alleen woorden horen, maar ook stiltes voelen
Kinderen pikken meer op dan je denkt. Zelfs als ze niets zeggen, voelen ze wanneer dingen niet kloppen. Als een ouder er wel is, maar niet echt. Als er spanning hangt. Als er rituelen zijn die ‘normaal’ lijken, maar eigenlijk een manier zijn om het ongemak weg te poetsen.
En het goede nieuws? Kinderen merken ook verandering. Openheid. Rust. Als je aan jezelf werkt, werk je óók aan hen. Niet door perfect te zijn, maar door eerlijk te zijn. Door te zeggen: “Ik vind dat het anders moet.”
Afbeelding: © Pressmaster | Dreamstime.com