Ik werk nu sinds een paar weken aan een nieuw project. Na 12,5 jaar voor dezelfde organisatie te hebben gewerkt, kreeg ik de kans om voor 1 of 2 jaar gedetacheerd te worden naar een andere organisatie en om deel te nemen aan iets heel anders, dan ik al die jaren gewend was om te doen. Heel fijn en superleuk, maar het is allemaal wel even wennen en ik vraag me nu af en toe af waarom ik ook al weer dit graag wilde…
Nu heb ik een ontzettend leuke baan, met lieve collega’s en ook genoeg uitdagingen. Logisch natuurlijk, want anders zou ik er niet al 13 jaar met plezier naar toe gaan. Vorig jaar rond deze tijd werd ik opeens gevraagd of ik het niet leuk zou vinden om voor 1 a 2 jaar deel te gaan nemen aan een project in een andere instelling. Ik was zeer vereerd en zei eigenlijk meteen JA! Ik vierde een paar maanden later mijn 12,5jr dienstverband en was wel toe aan een nieuwe uitdaging. Groot voordeel was ook dat ik gedetacheerd zou worden en dus aan het einde van het project gewoon terug zou komen. Mijn collega wilde mijn uren wel tijdelijk overnemen om zelf zo ook wat meer ervaring op te doen. Alles dus kat-in-het-bakkie!
Per 1 oktober zou ik dan beginnen! Helaas liep dat even anders, omdat er nog geen toestemming was om het project te laten starten. Ik zat opeens thuis! Wat een rare ervaring was dat. Het voelde gewoon als spijbelen. Ik kreeg wel uitbetaald, want mijn detachering contract was al wel ingegaan en mijn collega had een deel van mijn taken overgenomen. Ik wist niet zo goed wat te doen met mijn tijd… De laatste maand heb ik daarom besloten te gaan bloggen, omdat ik nu de tijd daarvoor had om het allemaal uit te zoeken en te proberen.
Op de een na laatste dag van 2015 kon ik dan eindelijk beginnen. Spannend…. nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, nieuwe werkwijze en gewoontes. Even zoeken naar waar de koffie staat, de WC is en waar ik kan zitten. Omdat ik maar een 1 a 2 dagen per week aanwezig ben, heb ik geen eigen bureau en zal ik steeds wisselen van werkplek.
Ik ga samenwerken met 3 collega’s, allemaal dames. Jongere dames, waarvan 2 nog niet zo lang geleden afgestudeerd en nog zonder kinderen. Zij werken hier al langer en weten dus de weg in zowel het pand als de spelregels van het project.
Nu na 3 weken komt dan in eens de man met de hamer… waarom wilde ik iets ook al weer iets anders? Ik heb het toch zo goed op mijn oude plek… Waarom ook alweer? Was ik echt toe aan een nieuwe uitdaging? Kan ik wel wat ze van me verwachten?
Ik weet ook wel dat dit een natuurlijk reactie is op veranderingen, maar het is toch wel lastig en kost me meer energie dan ik had kunnen indenken.
Voor mijn gevoel kan ik ook nog niet goed laten zien wat ik kan en weet op mijn nieuwe werk. De dames zijn heel aardig, maar zoals ik al zei een stuk jonger dan ik en nog in een andere fase in hun leven. Ze komen net uit hun studententijd, plannen lange wereldreizen, gaan alle zomerfestivals af en kleden zich volgens de laatste mode. Om het nieuwe (en oudste) lid van de club te zijn maakt me erg onzeker.
Misschien was mijn idee om te gaan bloggen, was ook niet zo best gekozen. Ik ben perfectionistisch van aard en nu laat ik door vermoeidheid en misschien te veel hooi op mijn vork bordjes (bijna) vallen….
Maar ja, ik kan mijn blog ook even gebruiken om mijn hart te luchten. Ik hoop dat ook dat jullie enige herkenning hebben in de stress van de eerste weken op een nieuwe job. Natuurlijk is ook een luxe probleem, want in deze tijd ben ik me ook erg bewust dat ik een baan heb, met een unieke kans, waar ik weer veel van zal leren. Zowel over mezelf als op mijn vakgebied.
Ik ga dus nu lekker vroeg naar bed en begin morgen weer fris en fruitig aan mijn nieuwe avontuur.